– Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. – Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη; – Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ. – Τι χρώμα έχουν τα όνειρα; – Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού. – Τί χρώμα έχει η χαρά; – Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου. – Και η μοναξιά; – Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξεδί. – Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις. Το αστεράκι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε. – Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη; – …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο. – Τι χρώμα έχει ο έρωτας; – Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος. – Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστεράκι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε… – Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις; – Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μην αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή, να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ’ αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου. Αγάπησέ το, αστεράκι μου! Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό. Σ’ αυτό τον κόσμο, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη, στην απόγνωση. Κι εσύ, θα ‘ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι’ αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Aντε στην υγειά σου

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΕΣ